„Nadchodzi Adwent, pragnę przygotować swoje serce na przyjście Pana Jezusa przez cichość i skupienie ducha, łącząc się z Matką Najświętszą i naśladując wiernie Jej cnotę cichości, przez którą znalazła upodobanie w oczach Boga samego. Ufam, że przy Jej boku wytrwam w tym postanowieniu.”(Dz. 1398) 

   Adwent oznacza okres przygotowania do Uroczystości Bożego Narodzenia i jest zaproszeniem do czuwania i nawrócenia, ale przede wszystkim oznacza on radosne oczekiwanie. Jest to również zwrócenie uwagi na wymiar chrześcijańskiego życia, które powinno być nieustannym czuwaniem i oczekiwaniem na powtórne przyjście Chrystusa przy końcu czasów. Charakter adwentu podkreśla również I prefacja adwentowa słowami: On przez pierwsze przyjście w ludzkiej naturze spełnił Twoje odwieczne postanowienie, a nam otworzył drogę wiecznego zbawienia. On ponownie przyjdzie w blasku swej chwały, aby nam udzielić obiecanych darów, których, czuwając, z ufnością oczekujemy. Dlatego każdy Chrześcijanin powinien z ufnością oczekiwać przyjścia Pana Jezusa i  każdego dnia być gotowym na spotkanie z nim, starając się żyć w stanie Łaski uświęcającej.

    W dobrym przeżywaniu owego czasu przychodzi nam z pomocą Jan Chrzciciel. W Ewangelii św. Marka z drugiej niedzieli Adwentu czytamy cytat z księgi Izajasza:"Oto Ja posyłam wysłańca mego przed Tobą; on przygotuje drogę Twoją. Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Panu, Prostujcie ścieżki dla Niego" (Mk 1,2-3) Słowa te zapowiadają Jana Chrzciciela, który rzeczywiście był głosem wołającego na pustyni i przekazywał dobrą nowinę o Wcieleniu wszystkim ludziom. Te słowa skierowane są również do nas. Też powinniśmy zaangażować się w głoszenie Ewangelii słowem i czynem i dzięki temu urzeczywistniać Królestwo Boże już tu na ziemi. Nie jest to jednak takie proste. Aby tak się stało musimy uruchomić pokłady dobra które są w każdym człowieku poprzez miłość chrześcijańską i dopiero wtedy będziemy mogli odkrywać prawdę o Stwórcy i Jego planie zbawienia dla każdego człowieka.

    Wiadomo, że życie współczesnego człowieka wymaga wiele trudu i wysiłku. Cały świat gdzieś pędzi w nieznanym kierunku. Z obawy pozostania w tyle przyłączamy się do tego biegu. Jednakże na dłuższą metę tak się nie da. Trzeba w końcu odpocząć. Wziąć oddech. Zastanowić się. I to chce nam pokazać swoją postawą Jan Chrzciciel, który usunął się na pustynię, aby rozpoznawać wolę Boga. Adwent jest właśnie takim czasem, w którym chcemy zastanowić się nad swoją wiarą, wyprostować ścieżki i przygotować drogę Bogu do naszego serca. Św. Augustyn mówi: „Wsłuchaj się w ciszę a usłyszysz Boga”, natomiast św. Anzelm wzywa: „Dalejże, marny człowieku! Opuść na chwilę twoje zajęcia, uchyl się nieco od nawału swych myśli (...) Wejdź do wnętrza swego serca, wyklucz wszystko, co nie jest Bogiem i co nie prowadzi do Niego. Zamknij wejście i szukaj Jego samego. A teraz, o moje serce, przemów do Boga i powiedz: Oblicza Twego poszukuję ".

    Pan Bóg mieszka we wnętrzu każdego człowieka i daje się znaleźć tym którzy Go naprawdę szukają i pragną. W zamian człowiek otrzymuje łaskę nadziei, która umacnia jego wiarę i uzdalnia go do wszelkiego działania. Musimy zdawać sobie sprawę, że nadzieja jest wielkim darem Bożym, który bierze początek z wiary i odnawia swą moc w zdrojach Miłosierdzia Bożego. Nie wolno nam zaprzepaścić wielkiego daru nadziei, bo tylko ona nadaje sens oczekiwaniu i podtrzymuje nas w stanie gotowości na spotkanie z Tym, który pierwszy nas umiłował.

    Do tego wszystkiego potrzebna nam jest cisza. Nie możemy jej zagłuszać, bo w niej przychodzi Pan Bóg. Chce On na nowo narodzić się w naszym sercu i wprowadzić do niego spokój. Trwać w ciszy nie jest łatwo, ale warto. Jej owoce są naprawdę wielkie. O tym pisze św. Faustyna Kowalska w swoim Dzienniczku: "Moja cisza dla Jezusa. Starałam się o wielką ciszę dla Jezusa. Pośród największego gwaru Jezus miał zawsze ciszę w moim sercu, chociaż mnie to nieraz wiele kosztowało. Ale dla Jezusa cóż może być wielkie, dla Tego, którego kocham całą siłą mojej duszy? "(Dz, 185). 

   Prośmy Matkę Bożą Niepokalanie Poczętą, która uczy nas ufnej modlitwy i która zachowywała pełne czci milczenie, rozważając wielkie tajemnice wiary, aby pomogła nam wytrwać w cierpliwości i abyśmy przy końcu naszego adwentu - oczekiwania na spotkanie z Panem, mogli powiedzieć za świętym Pawłem: "W dobrych zawodach wystąpiłem, bieg ukończyłem, wiarę ustrzegłem. Na ostatek odłożono dla mnie wieniec sprawiedliwości, który mi w owym dniu odda Pan, sprawiedliwy Sędzia, a nie tylko mnie, ale i wszystkich, którzy umiłowali pojawienie się Jego" (2 Tm 4,7-8).