Niedzielą Palmowa rozpoczynamy Wielki Tydzień. Triduum Sacrum to kulminacyjny punkt roku liturgicznego. Obchody Paschalnego Triduum Męki i Zmartwychwstania Pańskiego rozpoczynają się wieczorną mszą świętą Wieczerzy Pańskiej, celebrowaną w Wielki Czwartek, kończą zaś - nabożeństwem nieszporów, odprawianym w Niedzielę Wielkanocną.
W Wielki Czwartek rozpoczyna się Triduum Paschalne, które choć składa się z trzech dni, stanowi nierozerwalną jedność. Czas Triduum był w Polsce zawsze czasem powagi i skupienia, ale także szczególnie bogatej obyczajowości.
W Wielki Czwartek wspominamy Ostatnią Wieczerzę, na której Jezus ustanowił sakramenty Eucharystii i Kapłaństwa, stąd jest to czas dziękczynienia Bogu za te sakramenty. Rano odbywa się błogosławieństwo olejów, które sprawuje biskup w czasie mszy zwanej Olejową lub Mszą Krzyżma, gdyż olej poświęcony podczas tej mszy świętej nazywa się w języku łacińskim chrisma. Od 1970 roku włączono do niej również odnowienie przyrzeczeń kapłańskich złożonych w dniu święceń.
Wieczorem w świątyniach parafialnych jest uroczyście celebrowana Liturgia Wielkiego Czwartku – Msza Wieczerzy Pańskiej. Podczas hymnu Chwała na wysokości Bogu dzwonią wszystkie dzwony – oznajmiając światu radosną wieść o Bogu, który zapragnął zostać na zawsze z ludźmi – a potem milkną aż do soboty wieczorem, czyli do Wigilii Paschalnej. Nie używa się wtedy w kościele dzwonków, a zamiast nich wykorzystuje się kołatki, które symbolizują smutek i są pewnego rodzaju postem – tak jak zakrywanie obrazów jest „postem oczu”, tak brak gry na instrumentach i używanie kołatek jest „postem uszu”. O wydarzeniach, które dokonały się w Wieczerniku, opowiada fragment Ewangelii według świętego Jana (J 13,1-15). Czytamy w nim o tym, jak Chrystus umył nogi dwunastu apostołom. Jezus mówi: „Dałem wam bowiem przykład, abyście i wy tak czynili, jak Ja wam uczyniłem”. Bezpośrednio po liturgii słowa następuje obrzęd obmycia nóg dwunastu mężczyznom. Kapłan poprzez ten gest naśladuje Chrystusa, a także czynnie włącza się w Bożą miłość. Łacińska nazwa mandatum oznacza „przykazanie”. Zwyczaj ten do 1955 roku był zarezerwowany tylko dla biskupów i opatów wspólnot zakonnych, obecnie zaleca się go w każdej parafii.
Liturgia eucharystyczna Wielkiego Czwartku upamiętnia moment ustanowienia Najświętszego Sakramentu – przeistoczenia chleba i wina w Ciało i Krew Chrystusa. Po uroczystej komunii świętej wiernych Najświętszy Sakrament zostaje przeniesiony do tzw. kaplicy adoracji (ciemnicy) na pamiątkę uwięzienia Chrystusa. Obrzęd ten zapowiada przeżycia, związane bezpośrednio z misterium Męki Pańskiej i symbolizujące trudny czas Chrystusowej modlitwy w Ogrójcu oraz zniewagi doznawane podczas przesłuchania. Gaśnie wieczna lampka, płonąca przez cały rok przy tabernakulum – teraz pustym i otwartym.
Kolejnym elementem jest obnażenie ołtarza, które jest symbolem opuszczenia Chrystusa przez najbliższych i rozebrania Go z szat podczas Męki. Zdejmuje się krzyż, świece, mszał i obrus. Potem do późnych godzin nocnych adorujemy Jezusa w ciemnicy.
W dzień ustanowienia Sakramentu Kapłaństwa postanówmy jeszcze więcej modlić się za kapłanów na co dzień. Ofiarujmy w intencji uświęcenia kapłanów nasze cierpienia i wyrzeczenia, wspierajmy dobrym słowem i wszelką pomocą, bądźmy życzliwi i wdzięczni za ich kapłańską służbę Bogu i Kościołowi.
W Wielki Czwartek wspominamy Ostatnią Wieczerzę, na której Jezus ustanowił sakramenty Eucharystii i Kapłaństwa, stąd jest to czas dziękczynienia Bogu za te sakramenty. Rano odbywa się błogosławieństwo olejów, które sprawuje biskup w czasie mszy zwanej Olejową lub Mszą Krzyżma, gdyż olej poświęcony podczas tej mszy świętej nazywa się w języku łacińskim chrisma. Od 1970 roku włączono do niej również odnowienie przyrzeczeń kapłańskich złożonych w dniu święceń.
Wieczorem w świątyniach parafialnych jest uroczyście celebrowana Liturgia Wielkiego Czwartku – Msza Wieczerzy Pańskiej. Podczas hymnu Chwała na wysokości Bogu dzwonią wszystkie dzwony – oznajmiając światu radosną wieść o Bogu, który zapragnął zostać na zawsze z ludźmi – a potem milkną aż do soboty wieczorem, czyli do Wigilii Paschalnej. Nie używa się wtedy w kościele dzwonków, a zamiast nich wykorzystuje się kołatki, które symbolizują smutek i są pewnego rodzaju postem – tak jak zakrywanie obrazów jest „postem oczu”, tak brak gry na instrumentach i używanie kołatek jest „postem uszu”. O wydarzeniach, które dokonały się w Wieczerniku, opowiada fragment Ewangelii według świętego Jana (J 13,1-15). Czytamy w nim o tym, jak Chrystus umył nogi dwunastu apostołom. Jezus mówi: „Dałem wam bowiem przykład, abyście i wy tak czynili, jak Ja wam uczyniłem”. Bezpośrednio po liturgii słowa następuje obrzęd obmycia nóg dwunastu mężczyznom. Kapłan poprzez ten gest naśladuje Chrystusa, a także czynnie włącza się w Bożą miłość. Łacińska nazwa mandatum oznacza „przykazanie”. Zwyczaj ten do 1955 roku był zarezerwowany tylko dla biskupów i opatów wspólnot zakonnych, obecnie zaleca się go w każdej parafii.
Liturgia eucharystyczna Wielkiego Czwartku upamiętnia moment ustanowienia Najświętszego Sakramentu – przeistoczenia chleba i wina w Ciało i Krew Chrystusa. Po uroczystej komunii świętej wiernych Najświętszy Sakrament zostaje przeniesiony do tzw. kaplicy adoracji (ciemnicy) na pamiątkę uwięzienia Chrystusa. Obrzęd ten zapowiada przeżycia, związane bezpośrednio z misterium Męki Pańskiej i symbolizujące trudny czas Chrystusowej modlitwy w Ogrójcu oraz zniewagi doznawane podczas przesłuchania. Gaśnie wieczna lampka, płonąca przez cały rok przy tabernakulum – teraz pustym i otwartym.
Kolejnym elementem jest obnażenie ołtarza, które jest symbolem opuszczenia Chrystusa przez najbliższych i rozebrania Go z szat podczas Męki. Zdejmuje się krzyż, świece, mszał i obrus. Potem do późnych godzin nocnych adorujemy Jezusa w ciemnicy.
W dzień ustanowienia Sakramentu Kapłaństwa postanówmy jeszcze więcej modlić się za kapłanów na co dzień. Ofiarujmy w intencji uświęcenia kapłanów nasze cierpienia i wyrzeczenia, wspierajmy dobrym słowem i wszelką pomocą, bądźmy życzliwi i wdzięczni za ich kapłańską służbę Bogu i Kościołowi.
W Wielkim Tygodniu rozpoczęły się ostatnie próby i przygotowania do przeżywania Triduum Paschalnego w naszej parafii. Powstały dekoracje przy Bożym Grobie i ciemnicy, a dzieci pierwszokomunijne, młodzież, schola i ministranci pod bacznym okiem kapłanów poświęcili dużo czasu, aby odpowiednio przygotować się do obsługi wszystkich części Triddum. W ten sposób nasza wspólnota parafialna może dobrze i prawdziwe przeżyć czas świąt Wielkanocnych.
Poniżej zamieszczamy kilka zdjęć z przygotowań.
Łucja O.
Poniżej zamieszczamy kilka zdjęć z przygotowań.
Łucja O.
Boży grób
Boży grób 1
Boży grób 2
Ciemnica
Obraz Jezusa w cierniowej koronie
Próby scholi
Próby scholi
Próby scholi
Próby scholi
Przygotowanie Bozego grobu
To dzień męki i śmierci Chrystusa, dzień duchowego przeżycia tajemnicy śmierci wszechmogącego Boga na krzyżu, stąd kapłani są ubrani w czerwony kolor szat liturgicznych. Tego jedynego dnia w roku nie sprawuje się Eucharystii. Centralnym momentem dnia jest Liturgia Męki Pańskiej, którą sprawuje się wieczorem. W naszej parafii rozpoczęła się ona o godzinie 1800. Służba ołtarza i kapłani w ciszy doszli do ołtarza, przed którym celebrans położył się krzyżem, a wszyscy obecni w kościele uklękli.
Po krótkiej modlitwie rozpoczyna się Liturgia Słowa, w której naczelne miejsce zajmuje opis Męki Pańskiej. Jak co roku tak i dziś mogliśmy usłyszeć i przeżyć poszczególne jej etapy: od pojmania Jezusa, przez sąd u Piłata, aż do wydania na śmierć krzyżową i złożenia w grobie. Młodzież wraz z kapłanami przygotowała odpowiednie okrzyki, które zostały wykorzystane w trakcie czytania Męki Pańskiej. Nie jeden raz wywołały one z pewnością drżenie naszych serc. Następnie w uroczyście odśpiewanej modlitwie powszechnej poleciliśmy Bogu Kościół i cały świat, wyrażając w ten sposób pragnienie, aby wszyscy dostąpili zbawienia.
Punktem kulminacyjnym liturgii Wielkiego Piątku jest adoracja Krzyża. Od dwóch tygodni wszystkie krzyże w kościele były zasłonięte tak jak ten, który dziś został wniesiony. Ksiądz Michał stopniowo go odsłaniał, a przy kolejnych odsłonach śpiewał: „Oto drzewo krzyża, na którym zawisło zbawienie świata”, a my odpowiadaliśmy „Pójdźmy z pokłonem” i upadaliśmy na kolana. W ten sposób oddaliśmy cześć Temu, który za nas poniósł bolesną i hańbiącą śmierć. Po przejęciu krzyża przez ministrantów rozpoczęła się indywidualna adoracja – każdy mógł podejść, przyklęknąć na chwilę przez Jezusem ukrzyżowanym i ucałować Jego rany. Najpierw uczynili to nasi kapłani, potem służba ołtarza, strażacy, a następnie wszyscy wierni. Przez ten symboliczny pocałunek mogliśmy wyrazić osobiste przyjęcie odkupienia. W trakcie adoracji śpiewaliśmy tradycyjne pieśni, jak również włączaliśmy się w śpiewy scholi. Warto pamiętać, że od tej chwili aż do Wigilii Paschalnej krzyż jest najważniejszym punktem w Kościele. Przyklęka się przed nim, tak jak normalnie przyklęka się przed Najświętszym Sakramentem.
Kolejną – trzecią – częścią liturgii wielkopiątkowej jest udzielenie komunii świętej. Mimo iż tego dnia nie odprawia się mszy świętej, to podczas Mszy Wieczerzy Pańskiej zostaje poświęcona taka ilość komunikantów, aby wystarczyła na dwa dni – Wielki Czwartek i Wielki Piątek. Bóg w swej niepojętej dobroci pozwala nam spożywać Swe Ciało nawet w dzień Swojej śmierci i tylko od nas zależy, czy Je przyjmiemy i w jaki sposób uczcimy Je w naszym sercu. Po zakończeniu komunii świętej w czwartej części liturgii Najświętszy Sakrament został przeniesiony do Bożego Grobu w procesji. Nastąpiło zakończenie liturgii i rozpoczęła się adoracja przy grobie, którą początkowo prowadziło Koło Żywego Różańca z Jacni, następnie młodzież, a potem mieszkańcy osiedla Podzamek aż do godziny 2400.
Niech słowa rozważań ks. Marka Chrzanowskiego będą naszym osobistym komentarzem do wydarzeń Wielkiego Piątku, a zarazem modlitwą serca: „Idę z Tobą dzisiaj za potok Cedron. Idę, by z Tobą być, nie uciekać, ale trwać razem na modlitwie. Idę, by usłyszeć Twoje pytanie: Kogo szukasz? I by odpowiedź mojego serca była pełna miłości i pewności, gdy powiem: Jezusa z Nazaretu – Ciebie, Panie. I chcę iść za Tobą, by nie walczyć mieczem ostrego słowa, szorstkich gestów, ale miłością zapisaną w Twoim Krzyżu”.
Tekst i zdjęcia:
Łucja O.
Łucja O.
Komentarz na wejście
Procesja na wejście
Ksiądz lerży krzyżem
Modlitwa
Pierwsze czytanie
Psalm responsoryjny
Drugie czytanie
Męka pańska
Męka pańska
Męka pańska
Modlitwa powszechna
Przed adoracją krzyża
Odsłonięcie krzyża
Odsłonięcie krzyża
Odsłonięcie krzyża
Adoracja krzyża
Adoracja krzyża przez ministrantów
Adoracja krzyża przez pana kościelnego
Adoracja krzyża przez pana kościelnego
Adoracja krzyża przez strażaków
Adoracja krzyża przez strażaków
Adoracja krzyża
Adoracja krzyża
Adoracja krzyża
Schola
Organista
Adoracja krzyża
Adoracja krzyża
Adoracja krzyża
Przy ołtarzu
ks. Michał
Przed Komunią św.
Przed Komunią św.
Przed Komunią św.
Przed Komunią św.
Komunia św.
Komunia św.
Komunia św.
Przeniesienie najśw. sakramentu
Przeniesienie najśw. sakramentu
Przeniesienie najśw. sakramentu
Przeniesienie najśw. sakramentu
Przeniesienie najśw. sakramentu
Przeniesienie najśw. sakramentu
Przeniesienie najśw. sakramentu
Zakończenie liturgii
Zakończenie liturgii
Koło różańcowe
Krzyż
Krzyż
Adoracja przez scholę
Boży grób
Boży grób
Boży grób
Boży grób
Dzisiejszego dnia w Kościele trwa święcenie pokarmów i adoracja Chrystusa złożonego do grobu. Zgodnie ze starym polskim obyczajem przy grobie czuwa warta, którą trzymają strażacy w galowych mundurach.
Pierwsze święcenie pokarmów rozpoczęło się w naszej parafii o godzinie 800 od modlitwy ciemną jutrznią. Warto przybliżyć symbolikę tego zwyczaju, który narodził się w VIII wieku, ale w Polsce znany jest dopiero od XIV wieku. W zależności od tradycji ludowych i symboliki chrześcijańskiej do koszyczka wkładano różne pokarmy. Początkowo święcono jedynie baranka wypieczonego z chleba, później zaczęto dokładać inne przysmaki. Dziś ważne jest, aby poświęconych zostało siedem podstawowych pokarmów: chleb, jajko, ser, wędlina, chrzan, ciasto i sól.
Chleb – w tradycji chrześcijańskiej jest najważniejszym z symboli, ponieważ przedstawia ciało Chrystusa. We wszystkich kulturach jest pokarmem niezbędnym do życia. Chleb zawsze gwarantował pomyślność i dobrobyt. Święcimy go na pamiątkę rozmnożenia chleba przez Jezusa i nakarmienia nim słuchających tłumów.
Jajko – to symbol odradzającego się życia i zwycięstwa nad śmiercią. Kiedyś wierzono, że dzielenie się nim z bliskimi wzmacnia rodzinne więzy.
Kiełbasa lub wędlina – symbolizują baranka paschalnego. Mięso zapewnia zdrowie, płodność, bogactwo.
Ser – symbolizuje pozytywną zależność między człowiekiem a siłami przyrody. Przez to, że pochodzi od krów, owiec i kóz, ma zapewnić rozwój stada zwierząt domowych.
Sól – to życiodajny minerał. Wierzono, że odstrasza zło. Sól oczyszcza i chroni od zepsucia – tak jak chrześcijanie, którzy są „solą ziemi”.
Chrzan – obrazuje ludzką siłę i krzepę fizyczną. Ma również wspomagać skuteczność innych święconych pokarmów.
Ciasto – do święconki zostało włączone jako ostatnie. Symbolizuje umiejętności i doskonałość.
Nie zapominajmy, że święcenie pokarmów to tylko jeden z elementów dzisiejszego dnia. Najważniejsza jest jednak adoracja Najświętszego Sakramentu i modlitwa, którą możemy wyrazić następującymi słowami rozważań ks. Marka Chrzanowskiego: „Zasnąłeś, by mnie obudzić, by nowiną Twojego Zmartwychwstania powiedzieć do mnie: »Zbudź się, o śpiący, i powstań z martwych, a Ja zajaśnieję w twoim sercu«. Zasnąłeś, bym uwierzył, że Ciebie, Zmartwychwstałego mogę zobaczyć w Galilei – miejscu mojej codzienności i zmagania się z życiem. Ty tam będziesz na mnie czekał – zmartwychwstały i przebóstwiony, i nigdy nie zostawisz mnie samego.”
Wieczorem zgromadziliśmy się na uroczystej mszy Wigilii Paschalnej, która nie należy do Wielkiej Soboty, ale do Niedzieli Zmartwychwstania, do Wielkiej Niedzieli, dlatego celebruje się ją po zmroku. Przed świątynią został rozpalony ogień, od którego celebrans zapalił poświęcony uprzednio paschał. Ta część zwana liturgią światła ma ogromne znaczenie: oto jak jedna świeczka rozjaśnia mroki wewnątrz kościoła, tak Chrystus zmartwychwstały – Światłość świata – rozjaśnia mroki śmierci. Ksiądz Michał wniósł paschał do świątyni, trzy razy śpiewając „Światło Chrystusa”, na co odpowiadaliśmy „Bogu niech będą dzięki”. Po ustawieniu paschału przy ołtarzu i okadzeniu go, ksiądz odśpiewał jedną z najpiękniejszych modlitw w ciągu roku – Exultet zaczynający się od słów: „Weselcie się już zastępy Aniołów w niebie”. Jest to pochwała Paschału, który płonie na chwałę Imienia Pana.
Kolejną częścią jest Liturgia Słowa, która składa się z siedmiu czytań. Siódemka ma swoją symbolikę: to suma trzech i czterech. Trzy to liczba Boga, cztery to liczba świata – siedem to przymierze Boga i świata.
W Wielką Sobotę odnawiamy nasze przyrzeczenia chrzcielne. Nie zawsze musi towarzyszyć temu obrzęd chrztu i włączenia do wspólnoty nowych członków, jednak wszyscy chrześcijanie odnawiają w noc Paschy przymierze z Bogiem, które zawarli przez chrzest. Następnie ma miejsce pokropienie wodą święconą wszystkich zgromadzonych w kościele na pamiątkę naszego chrztu. W modlitwie wiernych zanosimy Bogu nasze prośby, a później ma miejsce ofiara Mszy świętej, która w przypadku Wigilii Paschalnej powinna się skończyć, choć nie musi, procesją rezurekcyjną. W naszej parafii zwyczaj procesji rezurekcyjnej odbywa się w Niedzielę Zmartwychwstania Pańskiego przed mszą świętą o godzinie 600.
Pierwsze święcenie pokarmów rozpoczęło się w naszej parafii o godzinie 800 od modlitwy ciemną jutrznią. Warto przybliżyć symbolikę tego zwyczaju, który narodził się w VIII wieku, ale w Polsce znany jest dopiero od XIV wieku. W zależności od tradycji ludowych i symboliki chrześcijańskiej do koszyczka wkładano różne pokarmy. Początkowo święcono jedynie baranka wypieczonego z chleba, później zaczęto dokładać inne przysmaki. Dziś ważne jest, aby poświęconych zostało siedem podstawowych pokarmów: chleb, jajko, ser, wędlina, chrzan, ciasto i sól.
Chleb – w tradycji chrześcijańskiej jest najważniejszym z symboli, ponieważ przedstawia ciało Chrystusa. We wszystkich kulturach jest pokarmem niezbędnym do życia. Chleb zawsze gwarantował pomyślność i dobrobyt. Święcimy go na pamiątkę rozmnożenia chleba przez Jezusa i nakarmienia nim słuchających tłumów.
Jajko – to symbol odradzającego się życia i zwycięstwa nad śmiercią. Kiedyś wierzono, że dzielenie się nim z bliskimi wzmacnia rodzinne więzy.
Kiełbasa lub wędlina – symbolizują baranka paschalnego. Mięso zapewnia zdrowie, płodność, bogactwo.
Ser – symbolizuje pozytywną zależność między człowiekiem a siłami przyrody. Przez to, że pochodzi od krów, owiec i kóz, ma zapewnić rozwój stada zwierząt domowych.
Sól – to życiodajny minerał. Wierzono, że odstrasza zło. Sól oczyszcza i chroni od zepsucia – tak jak chrześcijanie, którzy są „solą ziemi”.
Chrzan – obrazuje ludzką siłę i krzepę fizyczną. Ma również wspomagać skuteczność innych święconych pokarmów.
Ciasto – do święconki zostało włączone jako ostatnie. Symbolizuje umiejętności i doskonałość.
Nie zapominajmy, że święcenie pokarmów to tylko jeden z elementów dzisiejszego dnia. Najważniejsza jest jednak adoracja Najświętszego Sakramentu i modlitwa, którą możemy wyrazić następującymi słowami rozważań ks. Marka Chrzanowskiego: „Zasnąłeś, by mnie obudzić, by nowiną Twojego Zmartwychwstania powiedzieć do mnie: »Zbudź się, o śpiący, i powstań z martwych, a Ja zajaśnieję w twoim sercu«. Zasnąłeś, bym uwierzył, że Ciebie, Zmartwychwstałego mogę zobaczyć w Galilei – miejscu mojej codzienności i zmagania się z życiem. Ty tam będziesz na mnie czekał – zmartwychwstały i przebóstwiony, i nigdy nie zostawisz mnie samego.”
Wieczorem zgromadziliśmy się na uroczystej mszy Wigilii Paschalnej, która nie należy do Wielkiej Soboty, ale do Niedzieli Zmartwychwstania, do Wielkiej Niedzieli, dlatego celebruje się ją po zmroku. Przed świątynią został rozpalony ogień, od którego celebrans zapalił poświęcony uprzednio paschał. Ta część zwana liturgią światła ma ogromne znaczenie: oto jak jedna świeczka rozjaśnia mroki wewnątrz kościoła, tak Chrystus zmartwychwstały – Światłość świata – rozjaśnia mroki śmierci. Ksiądz Michał wniósł paschał do świątyni, trzy razy śpiewając „Światło Chrystusa”, na co odpowiadaliśmy „Bogu niech będą dzięki”. Po ustawieniu paschału przy ołtarzu i okadzeniu go, ksiądz odśpiewał jedną z najpiękniejszych modlitw w ciągu roku – Exultet zaczynający się od słów: „Weselcie się już zastępy Aniołów w niebie”. Jest to pochwała Paschału, który płonie na chwałę Imienia Pana.
Kolejną częścią jest Liturgia Słowa, która składa się z siedmiu czytań. Siódemka ma swoją symbolikę: to suma trzech i czterech. Trzy to liczba Boga, cztery to liczba świata – siedem to przymierze Boga i świata.
W Wielką Sobotę odnawiamy nasze przyrzeczenia chrzcielne. Nie zawsze musi towarzyszyć temu obrzęd chrztu i włączenia do wspólnoty nowych członków, jednak wszyscy chrześcijanie odnawiają w noc Paschy przymierze z Bogiem, które zawarli przez chrzest. Następnie ma miejsce pokropienie wodą święconą wszystkich zgromadzonych w kościele na pamiątkę naszego chrztu. W modlitwie wiernych zanosimy Bogu nasze prośby, a później ma miejsce ofiara Mszy świętej, która w przypadku Wigilii Paschalnej powinna się skończyć, choć nie musi, procesją rezurekcyjną. W naszej parafii zwyczaj procesji rezurekcyjnej odbywa się w Niedzielę Zmartwychwstania Pańskiego przed mszą świętą o godzinie 600.
Tekst i zdjęcia
Łucja O.
Łucja O.
Ciemna jutrznia
Ciemna jutrznia
Ciemna jutrznia
Ciemna jutrznia
Ciemna jutrznia
Okadzenie ołtarza
Okadzenie kapłana
Poświęcenie pokarmów
Poświęcenie pokarmów
Poświęcenie pokarmów
Błogosławieństwo
Koszyk wielkanocny
Adoracja koła różańcowego
Liturgia światła
Liturgia światła
Liturgia światła
Liturgia światła
Liturgia światła
Liturgia światła
Liturgia światła
Liturgia światła
Liturgia światła
Liturgia światła
Liturgia światła
Liturgia światła
Liturgia światła
Liturgia światła
Kapłan odpala świece od paschału
Paschał jest wnoszony do świątyni
Paschał w świątyni
Paschał w świątyni
Paschał w świątyni
Ministranci odpalają świece od paschału
Wierni przekazują sobie światło
Paschał jest niesiony do ołtarza
Paschał przy ołtarzu
Przy ołtarzu
Odnowienie przyrzeczeń chrzcielnych
Odnowienie przyrzeczeń chrzcielnych
Odnowienie przyrzeczeń chrzcielnych
Odnowienie przyrzeczeń chrzcielnych
Odnowienie przyrzeczeń chrzcielnych
Pokropienie wodą
Pokropienie wodą
Modlitwa wiernych
Konsekracja chleba
Konsekracja wina
Komunia św.
Komunia św.
Komunia św.
Wierni
Komunia św.
Komunia św.
Komunia św.
Przeniesienie najśw. sakramentu do grobu
Przeniesienie najśw. sakramentu do grobu
Zakończenie liturgii
Boży grób
Koło różańcowe z Podzamku
Retransmisje Mszy Świętych i Nabożeństw i innych wydarzeń kościelnych.
Retransmisja aktualnych Mszy Świętych.
zobacz >>>>>>>>>>>>
Retransmisje od 09.08.2020 r.
zobacz >>>>>>>>>>>>
Retransmisje od 06.12.2014 - 09.08.2020
zobacz >>>>>>>>>>>>
Prezentacje multimedialne od VI.2023 r.
zobacz >>>>>>>>>>>>
Zegar
Dzisiaj jest
czwartek,
14 listopada 2024
(319. dzień roku)
Święta
Czwartek, XXXII Tydzień zwykły
Rok B, II
Dzień Powszedni
Liturgia słowa
Czytania:
- Flm 7-20
- Ps 146 (145), 6c-7. 8-9a. 9b-10 (R.: por. 5a)
- J 15, 5ab
Ewangelia:
Pielgrzymka paraf.
Różaniec Rodziców za Dzieci
Statystyki
Licznik
Liczba wyświetleń strony:
19397
19397